9 maanden lang heb ik geroepen: ik wil geen ruggenprik en geen keizersnede!

Mijn verhaal begint altijd met de woorden: 9 maanden lang heb ik geroepen: ik wil geen ruggenprik en geen keizersnede! 

Ik ben altijd doodsbang geweest voor het idee van een ruggenprik. Ik heb jaren lang een naalden fobie gehad. Ze hebben mij met 6 man moeten vast houden bij de meningokokken spuit bijvoorbeeld. Alles veranderde toen ik op 18-jarige leeftijd diabetes kreeg en meerdere keren per dag moest controleren hoe mijn suikers stond. Op 22 jarige leeftijd gestopt met de pil en toen ook insuline moeten spuiten. 4x per dag prikken en spuiten. Dat werd een routine. 

Toen bleek dat zwanger worden een probleem was, daar kwamen nog 1-2x per dag een hormoon spuit bij. Maar als het ging over een ruggenprik dan kreeg ik het al benauwd! Ik was er dus van overtuigd dat zoiets dus niet nodig zou zijn! Net als de keizersnede. ik zou het anders doen als mijn moeder en zus! Ik zou gewoon gaan bevallen. Daar ging ik voor. Maar meneer heeft heel de zwangerschap dwars gelegen en in de 36e week in stuit. Hij is nog gedraaid in de 37e week maar draaide gewoon weer terug. Godzijdank was hij op de dag van de inleiding gewoon weer gedraaid en hoefde het dus geen keizersnede te worden. En hop, de ballon werd geplaatst. 24  uur later viel de ballon er uit. 3 cm ontsluiting en meteen weeën. Op den duur werden weeën opwekkers gegeven en toen begon het. 

In het begin was het nog wel te doen maar na een uur of  6 had ik om de 30 sec een hele heftige wee... hop weer controleren.. 3 cm! WAT? serieus? Had dit niks gedaan? Ja mevrouw we moeten de weeënopwekkers nog hoger zetten. Ik kon amper ademhalen tussen de weeën door, laat staan tijdens de weeën. Ik overlegde met mijn man en zei tegen ieders verwachting in: jongens, laten we toch maar voor de ruggenprik gaan want anders trek ik het niet. Als het nog heftiger moet dan ga ik dat echt niet handelen ben ik bang. En dus werd dat gedaan. Maar eerst moest er een infuus in mijn hand bij geplaatst worden want die van de andere hand werd optimaal gebruikt. Ik raakte compleet in paniek, daardoor begon in te hyper ventileren. En dat met weeën waardoor je al amper adem krijgt... tel uit je winst. De naalden fobie was even helemaal terug. Ik vond het verschrikkelijk!!! Uiteindelijk infuus er in en toen werd de ruggenprik ook makkelijker om te zetten. Jesse (verpleegkundige) heeft me er doorheen gesleept! Ze pufte met me mee, kneep in mijn armen als ik weer moest inademen.

Mijn bloeddruk was 189/100 op dat moment. Gelukkig zakte die gelijk toen de ruggenprik er in zat. Ik voelde me Zoveel beter en wilde eindelijk even gaan slapen. 5 min later kwamen ze alweer binnen voor een onderzoek... 5 cm... dat meen je niet.  We hebben nog een inwendig onderzoek gedaan maar Luuk vond het niet meer zo heel leuk in de buik. Met tranen in mijn ogen (nu weer) heb ik gezegd: jongens, laten we eerlijk zijn... dit wordt gewoon een keizersnede dat weten we allemaal. Na zoveel uur (12,5) lijkt het me sterk dat er ineens de laatste 5 cm in een half uur komen. Dus kom maar door met die keizersnede. En 1,5 uur later was hij er! Het mooiste jongetje van de wereld.

Wij hebben niet gehuild maar met een big smile elkaar aangekeken en zeiden: yes!! Eindelijk hij is er! Hier hadden we 6 jaar op gewacht!

Ik heb hem heel even mogen zien maar helaas ging het met Luuk daarna minder, hij ging dus meteen met papa naar de couveuse afdeling. Ik heb me daarna heel eenzaam en intens verdrietig gevoeld. Mijn lijntje met Luuk en Geert was weg.

Ik moest daar maar liggen en werd verder geopereerd. Ik heb liggen huilen en toen de assistente zei dat ik gerust mijn ogen dicht mocht maken heb ik 10 minuten geslapen. Op de uitslaap kamer was ik ook erg eenzaam. Ik had net een kind gekregen maar had er geen bewijs van! Alleen een lege buik en een grote wond!

Gelukkig kwam Geert mij uiteindelijk halen en vertelde dat alles goed was met Luuk. En toen voelde ik me gelijk beter. Hij is om 23:19u geboren en ik mocht hem eindelijk om 03:00u vasthouden! Hij heeft lekker een paar uur bij mij gelegen.

De keizersnede is me reuze meegevallen moet ik zeggen! Het herstel ging best goed! Na 3 weken  liep ik best wat stukjes al. Maar wat wel erg tegen viel was zelf hem in bad doen etc. Dat kon ik pas na 4 weken in verband met banden pijn. Omdat mijn baarmoeder heel erg naar rechts lag, kreeg ik heel veel pijn in mijn linkerbeen. Dit bleek dus banden pijn. Nu we af en toe fantaseren over een broertje of zusje voor Luuk, laat het idee van een geplande keizersnede mij niet los. Het is namelijk heel wat anders dan " in the heat of the moment". Ik vind dat dus echt dood eng! Maar we gaan het zien als.het ons gegund is. 

Dames, mijn enige tip is: bewaak je grenzen... ga niet denken, "ooh ja dit doet ontzettend zeer maar dan rust ik dadelijk wel even extra." Dat is dus niet waar. Auw = stop! Ja het is heel vervelend als je zelf niet alles kan. Maar je kindje heeft meer aan je wanneer je je rust pakt om te genezen. Het is een buikoperatie en dat mag niet onderschat worden. Het is ook geen "makkelijke manier van bevallen" wat veel mensen denken. Ook jou kind is gewoon je lichaam uitgegaan en je trofee blijft de rest van je leven bij je.

Geschreven door Suzan