Ik kon mijn zoon niet vasthouden..

Na een zwangerschap van 32.4 weken begonnen ineens de weeën. De buikpijn van donderdagavond bleek geen gewone buikpijn en vrijdagavond toch maar de VK gebeld We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis met weeënremmer in verband met de ontsluiting en met longrijpers overgebracht naar een ander ziekenhuis. Zaterdag eindelijk op 10 cm, maar ivm stuitligging en vroeggeboorte werd er geen enkel risico genomen. En kwam een spoed keizersnede.

Ik was er helemaal klaar voor. Heb er nooit tegenop gezien en heb altijd de gedachte gehad dat bevallen op 2 manier mogelijk was... en dit was blijkbaar het beste voor ons kleintje en voor ons. Het moeilijkste aan de KZ vond ik dat ik onze jongen niet heb kunnen vasthouden, geen zoen heb kunnen geven en niet heb kunnen troosten toen er allemaal vreemde handen aan hem zaten. Hij werd meegenomen en ik zag hem 's avonds pas voor het eerst.

's Avonds wilde ik mijn bed uit en wilde lopen. Ik was zwaar gepikeerd dat dit niet mocht.... De ochtend erna voelde ik direct de pijn in mijn buik toen ik rechtop ging zitten... Na het douchen voelde ik me een heel ander mens. Ik was bevallen van een zoon die te vroeg geboren was en goed de nacht door gekomen was...

Ik werd met de rolstoel naar de couveusezaal gebracht waar ze onze zoon aan het injecteren waren. Hij had verdriet.... Ik stond op... En ben gaan lopen ..... die rolstoel was niks voor mij. Ik had een goed herstel... na twee weken reed ik weer auto. Wel denk ik, dat ik het grootste deel op oerkracht gedaan heb, ik moest en zou naar mijn zoon die in een andere zaal lag.

15.12.2018

Revy Riley om 14.44.