Ik wilde nooit maar dan ook nooit meer een keizersnede.
Voor het eerst zwanger.
Wat een geluk, allebei een kinderwens. Wij willen een kindje, maar wanneer is het de juiste tijd om een kindje te krijgen?
Laten we het gewoon proberen, wie weer duurt het wel heel lang. In onze omgeving duurde het bij iedereen redelijk lang, die het graag wilde. Bij ons was dat anders, het was de eerste keer gelijk raak. Spannend, mijn menstruatie was later dan normaal dus we gingen een zwangerschapstest doen. Die gaf aan dat we in verwachting waren en ik zei tegen mijn vriend, je word papa, je word vader! Allebei waren we enthousiast. Aan het einde van het weekend namen we weer afscheid van elkaar want hij ging weer een week werken en in het weekend zou ik hem weer zien.
De week was weer begonnen, maandagochtend stond ik op, mezelf klaar maken voor het werk, naar het toilet en ik verloor bloed..naar de huisarts gebeld, ik mocht gelijk komen, ik heb naar mijn werk gebeld dat ik wat later ben. Mijn vriend had ik al op de hoogte gebracht van het bloedverlies. Op dat moment gaat wel van alles door je heen, ik moest gelukkig niet lang wachten in de wachtkamer, de huisarts riep mijn naam en ik mocht mee komen.
Mijn verhaal uitleggen en aangegeven wanneer ik voor het laatst mijn menstruatie had en daarop zei hij, je bent nog maar kort zwanger dus ga maar uit van een miskraam, oei dat komt hard aan, de tranen springen in mijn ogen. De huisarts zei vervolgens, we gaan een bloedonderzoek laten doen en dan zullen we testen of het zwangerschapshormoon nog aanwezig is in je bloed, de uitslag hebben we na 12.00 uur vandaag.Ik heb maar even terug gebeld naar mijn werk en ik heb me voor die dag ziek gemeld. Ik zie me nog lopen in de gangen van het ziekenhuis met de tranen in mijn ogen. Aangekomen op de juiste afdeling, oh nee vervelend... er zit een bekende. Enthousiast wordt er naar geroepen; Heee, hoe gaat het?Ik probeer mee groot te houden en zeg dat het goed gaat, gelukkig is hij snel aan de beurt. En ik ook!
Na het bloedprikken loop ik snel naar buiten en denk ik... wie moet ik nu bellen, iedereen is aan het werk. Laat ik me moeder bellen, ze neemt niet op logisch. Ik probeer me vader te bellen, ook hij neemt niet op maar belt gelijk terug. Hoi, je had gebeld. Ja pap, ik hoor zometeen of ik een miskraam gehad heb of niet. Nou ik voel me ineens helemaal misselijk worden was zijn antwoord. En wanneer weet je dat ? Rond 12.00 uur. Nou ga maar naar huis blijf rustig en wacht het antwoord even af, dan horen we elkaar zometeen weer. Mijn moeder belt in haar pauze ook terug en is om 12 uur weer thuis, daar heb ik hetzelfde aan verteld.
De huisarts belt, het zwangerschapshormoon is nog aanwezig! Je bent nog zwanger er staat een afspraak voor morgen bij de gynacaeloog gepland. Mijn moeder komt net binnen en ik vertel het, ik bel mijn vriend op en daarna mijn vader. Iedereen is weer even gerust. Nu de echo afwachten of er nog leven in het eitje zit.
De volgende dag
Mijn vriend kan niet mee ivm zijn werk, mijn moeder ging mee. De gynaecoloog stelt me gerust, dit gebeurt vaker. Je bent 5 weken en 1 dag zwanger het is nog te klein om te zien of er leven in het eitje zit volgende week mag je terug komen voor een controle.Als er bloedverlies is, gelijk weer naar de huisarts bellen.Wij weer terug naar huis en dan zit je een week vol spanning te wachten op de volgende echo, ik heb de rest van de week gewoon gewerkt en alles door gedaan zoals ik altijd doe. Deze keer was mijn vriend wel mee, bij de controle hoorde we voor het eerst het hartje van ons kindje kloppen, wauw dat was magisch er is nog leven! We zijn nog steeds zwanger, wat een geluk.Vol goede moet zijn we naar buiten gegaan, om de twee weken komen we terug op controle om alles in de gaten te houden. Alles gaat goed, ondanks het vele overgeven, vermoeid zijn en alle andere kwaaltjes die ik alweer vergeten ben.
De belangrijke echo, de 20 weken echo, ons kindje ligt in stuit, omtrek van het hoofdje is kleiner dan gemiddeld, de bovenbenen zijn wat korter dan gemiddeld. En daar gaan we weer een spannende periode tegemoet, we worden doorgestuurd naar Gent voor een verder onderzoek omdat ons kindje iets kleiner is.Samen met mijn vader naar het ziekenhuis in Gent, mijn vriend kon er helaas weer niet bij zijn. U bent 21 weken zwanger zegt de gynacaeloog hij laat alles op beeld zien waar hij naar kijkt en wat hij opmeet en nog extra controleert, ik weet niet waarom u hier bent mevrouw alles ziet er goed uit... he? Echt? Ja hoor alles is prima in orde, oké... wij weer naar huis en pakken alles weer op zoals we voorheen deden, werk gaat door, het sociale leven gaat door, kinderkamertje in orde maken, alle spulletjes aanschaffen die we nodig hebben.
De extra controles na 21 weken en het besluit van de gynacaeloog waren niet meer nodig, we konden met een gerust hart de zwangerschap verder uit zitten. Toen kwam mijn vriend met het idee om een 3D echo te laten maken, leuk dat gaan we doen bij 30 weken hadden we een afspraak. Het wordt lastig zegt de verloskundige, wij kijken haar verbaast aan en ze zegt dat de placenta aan de voorkant van de buik ligt dus er zal weinig van ons kindje te zien zijn. Ze zegt ik maak me nog ergens zorgen over, er is heel weinig vruchtwater voor deze periode van je zwangerschap, rook je? Nee natuurlijk rook ik niet. Heb je gedronken tijdens de zwangerschap? Nee ook niet!
Mijn hart begint alweer sneller te kloppen, wat gaan we nu weer te horen krijgen.
De verloskundige stuurt ons door naar de gynacaeloog, eenmaal door horen we inderdaad dat er te weinig vruchtwater is, ons kindje een groeiachterstand heeft, het ligt nog steeds in stuit, door het weinige vruchtwater zal het kindje zich ook niet meer kunnen draaien. We gaan nu om de week bekijken wanneer we het kindje gaan halen en dit wordt met een keizersnede gehaald. Het is te gevaarlijk om het kindje te laten draaien.
Ik ben naar mijn werkgever gegaan dezelfde dag en zij heeft bepaald voor mij dat ik die ziektewet in ga en dat het echt niet langer kan om door te werken nu. Met rust groeit je kindje misschien nog, alles wordt geregeld. Er viel een last van mijn schouders en ik ben niet meer gaan werken, ik had de tijd om alles in orde te maken voor de geboorte van ons kindje, vanaf nu moest ik elke week voorbereid zijn dat ons kindje gehaald zou kunnen worden.
Oke... de tranen in mijn ogen en vol spanning gaan we om de week op controle, bij week 32 wordt er ook al bepaald dat we een ctg scan nodig hebben, hiermee wordt er gemeten hoeveel ons kindje beweegt, de hartslag wordt gemeten, eventuele harde buiken worden ermee gemeten en daar liggen we dan een half uurtje naar het ritme van het hartje van ons kindje te luisteren. Elke keer zijn de uitslagen goed. Fijn we zijn weer een week verder!
Bij week 34 zegt de gynacaeloog dat we absoluut niet tot 40 weken kunnen wachten. Mijn vriend was er deze controle niet bij en ik word nu elke week ingepland voor een ctg scan, de ene week alleen een ctg scan en de andere week een ctg en een controle bij de gynacaeloog. Mijn vriend wordt een beetje zenuwachtig en vraagt zich af wanneer hij nu moet stoppen met werken, het antwoord blijft onduidelijk. Bij 36 weken krijgen we het verlossende antwoord, bij 37 weken wordt jullie kindje gehaald we gaan de operatie inplannen. Oke! Nu ons mond houden tegen iedereen zodat we nog iets verrassends kunnen maken, want iedereen leeft met ons mee en is elke week benieuwd of we nog verder mogen met de zwangerschap.
Het is zo ver, woensdag is het vandaag. Om 11.00 uur zijn we aan de beurt, ik word klaar gemaakt, mijn vriend wordt ook klaar gemaakt en hij krijgt uitleg over wat hij wel en niet mag doen en waar hij heen moet. Ik word al meegenomen en mijn vriend blijft nog achter, ik krijg mijn ruggenprik en ik moet huilen, die prik deed trouwens geen pijn. Ik moest huilen omdat mijn kindje gehaald wordt ik heb geen weeën gehad, ik heb geen moeite moeten doen om mijn kindje eruit te persen, nee ik word opengesneden en mijn kindje wordt eruit gehaald. Het is wat grof omschreven maar zo zag ik het. Op naar de operatie kamer ik lig al klaar en we wachten, want mijn vriend is er nog niet, haha! Hij was de weg kwijt en was een stukje uitleg vergeten over welke deur hij moest hebben. Papa’s zijn ook zenuwachtig natuurlijk! De gynacaeloog zegt: kijk daar komt een bekende van je, ik draai me hoofd naar links en ik zie een man in ziekenhuis pak staan, dus ik draai me gezicht weer om en ik zeg oke... later komt die man dichterbij, blijkt het me vriend te zijn ik herkende hem niet, haha!De gynacaeloog bereidt zich voor benoemd alle taken van alle aanwezigen, vraagt zijn materiaal wat hij nodig heeft en mijn buik wordt ingesmeerd met een ontsmettend rood middel. Daarna wordt er een snede van zo een 10cm gemaakt en vanaf daarna ben ik het even kwijt, er werd flink geduwd op mijn buik en relatief snel hoorde ik een kindje huilen, daar was onze dochter dan! Ze werd op me gelegd en wilde gelijk aan de borst: wauw, wat geweldig. Dat was voor korte duur, ze werd weg gehaald voor de controles en papa mocht mee, want hij mocht de navelstreng door knippen. Intussen werd ik weer dicht gehecht. Ik was emotioneel, mijn vriend was ook emotioneel. Ze is met een gewicht van 2888 gram ter wereld gekomen en doet alles super goed. Haar lengte werd niet gemeten omdat haar benen recht de lucht in lagen door de stuitligging, door de stuitligging moest ze bij 4 maanden in een tuigje om haar heupjes terug in de kom te laten groeien.
Ons kindje kreeg een rapport cijfer 9 en mocht met ons mee zonder couveuse.
Omdat ik zoveel melk had, kon onze dochter niet goed aanhappen en haar zuigreflex was nog niet goed ontwikkeld. Het werd de melk dus afkolven en met een lepeltje geven, een spuitje, en afwisselend aan de borst proberen want ze moest het toch leren.
De eerste dagen beweeg je niet veel in bed en voel je de pijn nog niet zo, tot dat de klemmetjes eraf worden gehaald die de huid samen hield. Dan mag je ook eens gaan staan en zelf naar het toilet, ik kwam niet overeind van de pijn, ik kon niet recht lopen van de pijn, ik heb eerlijk nog nooit zoveel pijn gehad. Want een vervelende streek is dit zeg! Mijn vriend bleef elke nacht slapen we zijn er drie gebleven omdat er plaats was in het ziekenhuis, bleef ik een nachtje extra. Hij verschoonde de pampers kleedde onze dochter aan, simpel weg omdat ik echt niet uit mijn bed kon. Dat was zijn taak de eerste drie dagen van het bestaan van ons kindje heb ik haar alleen maar kunnen voeden en als ik met haar wilde knuffelen moest ik op het belletje drukken zodat de verloskundige haar kon aangeven aan mij. Overdag moest mijn vriend gewoon werken en was druk bezig met het te versieren en alles in orde te maken en ik was alleen ik moest huilen, ik zat daar met een kindje en voelde me alleen??? Hoe kan dit, huilend mijn vader opgebeld en gevraagd of hij wilde komen ik voelde mij eenzaam. En daar was hij en dan betekend zo een bezoek zoveel!
Eenmaal thuis voelde ik heel goed dat het echt nog niet goed ging met mijn buikwond. Je moet de trap op en af, uit bed om de kleine te voeden, de kleine in bed leggen om te laten slapen. En tuurlijk hadden we een geweldige kraamhulp, ik raad haar iedereen aan! Maar je bent moeder geworden en je hebt zo een gevoel... nu wil ik het zelf doen, in het ziekenhuis heb ik onze dochter al amper kunnen verzorgen nu wil ik haar pamper verschonen, wassen en aankleden.
Ik kon mezelf geen rust geven, als ons dochtertje sliep werd er aangeraden zelf ook te gaan slapen, maar het lukte niet. Ik kon niet aan me slaap toegeven. Daarbij had ik echt veel pijn en ik had de benodigde pijnstilling maar het herstel ging niet van harte. Na 5 dagen kraamhulp gehad te hebben stonden we er alleen voor, ik aan het koken wat ik voorheen nooit deed, ik woonde nog thuis en alle dagelijkse dingen als huisvrouw waren ineens mijn taak maar dan met een kleintje erbij. Papa was er niet veel want hij was het schip in orde aan het maken zodat onze dochter een eigen kamertje zou hebben. Bij twee weken oud kwam de grote verandering, we gingen samen varen, als gezin aan boord. Allemaal nieuwe dingen en spanningen want ineens leven we 24 uur elke dag week in week uit op elkaars lip. Iedereen moet wennen, maar dit is geen goede start geweest om aan boord te gaan, maar wie weet had ik de stap anders nooit gemaakt. Papa is altijd in de stuurhut en mama ( ik ) moest een heel huishouden draaiende houden, mijn kindje verzorgen (wat nieuw was), mijn vriend zijn eten naar boven brengen en drinken en alle andere dingen waar hij zelf zijn handen niet voor vrij kan maken. En dan had ik iedereen tevreden gesteld en bedacht ik ineens... hee wanneer heb ik voor het laatst gedronken? Heb ik zelf wel al gegeten? Heb in al stil gezeten, heb ik al even rust genomen? Nee, nee en op de andere vragen ook nee.
Daarom denk ik dat ik echt wel zo een 6 maanden last van mijn buik gehad heb, het herstel ging daarom zo langzaam. Ik wilde nooit maar dan ook nooit meer een keizersnede. Ik heb er zoveel moois voor gekregen maar zo een traag herstel wil ik echt niet meer hebben.
Mijn advies:
Neem je rust en vraag alles wat je nodig heb
Drinken? Vraag het, loop niet zelf
Eten? Vraag het
Koekje/ snoepje / fruit , vraag het asjeblieft het is voor iedereen fijner dat jij sneller hersteld dan kan je alles weer doen zoals je voorheen deed!
Nadat de kraamhulp weg ging is bij de tweede geboorte mijn moeder een week bij ons geweest zodat ik nog iets langer de tijd had om bij te komen. Daar ben ik haar zo enorm dankbaar voor.
Vraag om hulp, het is echt helemaal ok. Onderschat de keizersnede niet.