Plan B: spoedkeizersnede
OH WEE OH WEE
Een paar dagen voor de bevalling zijn we om de dag bij de verloskundige te vinden voor controles. De boodschap is steeds hetzelfde: rustig afwachten. Voor ons geen probleem. Onze omgeving wordt wel met de dag nerveuzer. Onze grootste zorg is op dat moment een lekkage in de badkamer. Perfecte timing. En zo houden we niet alleen de centimeters ontsluiting nauwgezet in de gaten, maar ook het aantal centimeter van de natte plek op ons plafond.
Zondagochtend in alle vroegte maakt Sophie me wakker als de eerste weeën zijn begonnen. Ze is dan 41 weken en drie dagen zwanger. Na een paar uur volgen de weeën zich al in rap tempo op. Even fantaseren we over een eerste zondagavond met z’n drieën. Helaas neemt de regelmaat snel weer af.
We brengen de dag door met Netflix en zelfs Bridget Jones’s Baby schalt nog even door onze woonkamer. Om de zoveel tijd gaat de film op pauze om een opkomende wee weg te puffen. Voor we gaan slapen informeren we toch maar even de verloskundige, zodat ze de dag erna niet ineens verrast wordt met “al ruim 24 uur last van weeën”. Ze adviseert ons een poging te doen om te gaan slapen. Het blijft bij een poging.
BUIK VAN VOL
Om 1:48 ontwaak ik uit een diepe slaap en hoor ik mijn vrouw van beneden roepen: “Bel nu de verloskundige”. Met trillende stem en half in slaap begin ik mijn gesprek met “Goedemiddag”. Gelukkig is de rest van mijn verhaal wel duidelijk: de weeën zijn regelmatig en na 24 uur een uitputtingsslag. Binnen een kwartier staat de verloskundige op de stoep en kiest Sophie vanwege de geringe ontsluiting voor pijnbestrijding.
De thuisbevalling in bad valt dus helaas in het water en het bevalcircus verplaatst zich naar het ziekenhuis. Met een lege weg en ontvangsthal blijkt 3 uur ’s nachts een ideaal tijdstip. Nog een geluk: mijn vrouw is de enige die aan het bevallen is en we krijgen de volle aandacht. Half dromerig hoor ik de uitleg over de ruggenprik en na het zetten kan Sophie eindelijk even slapen.
Die ochtend gaat mijn vrouw mede dankzij weeën opwekkers in een prima tempo van 2 naar 9,5 centimeter ontsluiting. Als na de nacht- en dagdienst, de avondploeg zich meldt mag mijn vrouw gaan proefpersen. Het enige dat June nog lijkt tegen te houden is haar ligging: een sterrenkijker en met haar nek naar achter. Om 16:00 uur stellen de artsen een ultimatum van een uur: als ze dan niet goed ligt, moeten we over op plan B: een spoedkeizersnede.
LEDIKANTJE BOORD
In het laatste uurtje waarin de verloskundigen proberen June te draaien en een keizersnede hopen te voorkomen, zien wij echter de bui al hangen. Na 36 uur weeën zou het wel heel toevallig zijn als ze net nu haar hoofd draait. Helaas krijgen we gelijk en niet veel later spelen we een rol in een aflevering van Topdokters. Heel surrealistisch om ineens in een kek blauw pak de OK op te lopen.
Een groot team van artsen wacht ons op. Er word gegrapt en qua sfeer lijkt het net of we in een kroeg staan. Zelf mag ik naast Sophie’s hoofd plaats nemen, slechts een meter van de plaats delict. Als de eerste handelingen beginnen, check ik voor de zekerheid of het scherm wel echt omhoog gaat.
Uiteraard gebeurt dat niet veel later, maar ondanks dat kan ik via een kier toch eventueel mee spieken. In dubio tussen mijn nieuwsgierigheid en mijn lege maag vliegen de minuten voorbij en voor ik het weet, opent een van de artsen al het luikje. Het is zover. Een hele bijzondere ervaring: achter Sophie’s buik zien we het hoofdje van onze dochter tevoorschijn komen.
HOU ME VAST
Klokslag 18:20 breekt de zon door in de operatiekamer en klinkt tegelijkertijd het geluid van een huilende baby. June is zojuist via een keizersnede geboren. Heel even wordt ze op het plastic scherm voor ons neus gelegd en zien we voor het eerst onze dochter. Na bijna 42 weken fantaseren hoe ze eruit ziet, kunnen we haar nu eindelijk echt bewonderen. Een hele gekke en bijzondere gewaarwording.
Terwijl artsen mijn vrouw hechten, kijk ik mee bij de controle van onze dochter. Binnen no time scoort ze een tien voor alle testen en lijkt het Gymnasium alvast in the pocket. Voor het eerst raak ik haar aan zonder plastic tussen ons in en knip ik het laatste deel van de navelstreng door: een stug ding. Wanneer vrienden vragen hoe dat voelt, omschrijf ik het maar als het knippen van rauwe kipfilet.
Niet veel later belandt June bij Sophie op haar borst tot ze te misselijk wordt en ik mijn dochter voor het eerst mag vasthouden. Bij mijn vrouw doet een ijsje ondertussen wonderen en na vijf minuten op de recoverykamer mogen we alweer terug naar de afdeling. Als een echt arts in opleiding rijd ik samen met de verpleegkundige het bed met mijn twee meiden naar onze kamer. Daar zijn we voor het eerst met z’n drieën zonder dat iemand het verder weet. Even op onze eigen roze wolk.
GOED BEVALLEN
Twee dagen na de bevalling word ik vroeg in de ochtend wakker na een heftige korte nacht. Binnen de kortste keren staan er een arts en verpleegkundige in de kamer en moet ik June uitkleden en verschonen voor een controle. Voor het eerst doe ik dat alleen, terwijl drie mensen op mijn vingers meekijken. Na een weging concluderen ze al snel dat onze dochter een prima gewicht heeft en als Sophie niet veel later ook wordt goedgekeurd, mogen we 44 uur na de bevalling naar huis.
Als we die middag voor het eerst met z’n drieën in onze woonkamer staan, is het nog niet helemaal ingedaald dat we een kind hebben. Grappend vragen we ons hardop af wanneer haar ouders haar komen ophalen. Gelukkig went haar aanwezigheid snel en kunnen we niet meer zonder haar.
Tijd om, voor met name mijn vrouw, bij te komen van de afgelopen dagen. En ook al weet je dat een bevalling niet te plannen is, het blijft zuur als het anders loopt en je ineens lang moet herstellen van een keizersnede. Maar ondanks dat 36 uur weeën en een spoedkeizersnede heftig klinkt, is mijn vrouw stellig. Ze heeft het prima ervaren en zou het zo weer over doen.
Geschreven door de kersverse papa van June