Gentle sectio met een keizersnede plan

"Echt? Heb jij een baby in je buik?! Waarom heb je dat niet eerder gezegd!?!" Mijn zoontje reageerde zo verrast toen we hem een cadeautje gaven waar een t-shirt in zat met "Ik word grote broer" en een echo foto. Het duurde even voor hij het door had, maar wat was hij blij. Zijn wens was uitgekomen zei hij steeds. En omdat hij al 7 was, besefte hij maar al te goed wat er ging gebeuren. Hij stelde de ene na de andere vraag: kan de baby al zwemmen? Wat is dat dan voor water, kun je dat ook opdrinken? Hoe groot is de baby nu?

Het is een ..

Elke week keken we samen in de zwangerschapsapp hoe groot de baby was en wat hij of zij al allemaal kon. En met 16 weken mocht hij mee naar een pretecho om zijn broertje of zusje voor het eerst op beeld te zien. Gek, maar ook heel leuk, de baby bewoog veel en je zag een duidelijk kloppend hartje. De echoscopist schreef op een briefje wat het geslacht was, de hele rit naar huis hebben we erover nagedacht, wat zou het zijn? Thuis vouwde ik op het toilet het briefje open "Het is een meisje". Ik lachte in stilte, dus toch! Mijn gevoel zei een jongen, maar mijn gevoel heeft het wat babies betreft ongeveer altijd fout haha!
We deden geen grote gender reveal of iets dergelijks. Wel had ik 2 pakjes muisjes ingepakt en mocht mijn zoontje het juiste pakje op een beschuitje strooien. Een meisje! Hij straalde erbij, het maakte hem niet uit of het een jongen of meisje was, hij vond het allemaal geweldig!
Ik moest zelf wel wennen hoor, na 7.5 jaar jongensspullen nu ineens jurkjes en roze? Het duurde even voor ik deze keer meisjeskleren kon kopen. En wat als ze het toch niet goed gezien hadden op de echo? Dat hoorde je ook nog wel eens.

Placenta

De 20-wekenecho was in het ziekenhuis en ik was ontzettend zenuwachtig, zou alles wel goed zijn? Gelukkig wel, alleen lag de placenta aan de voorzijde en laag, 4mm van de baarmoedermond af. Een placenta praevia marginalis, dus niet over de baarmoedermond heen (totalis), maar er wel te dicht tegenaan. Dat betekende een extra echo met 32 weken om te zien of hij was opgetrokken, dat gebeurt namelijk heel vaak nog naarmate de zwangerschap vordert. Ik vroeg aan de gynaecoloog wat het betekende als hij niet optrok, dan kan het soms een keizersnede worden, kreeg ik als antwoord. Ik kreeg verder geen leefadviezen of beperkingen, alleen dat ik moest bellen als ik bloedverlies had. Ik maakte me nog geen zorgen, wist er eigenlijk ook te weinig van. Mijn moeder daarentegen was meteen heel erg bezorgd. Later begreep ik dat zij een familielid had dat heel lang geleden een baby is verloren door een placenta praevia, in een tijd dat ze er nog maar weinig van wisten.
Ik plande weer een controle in bij de verloskundige en vertelde over de placenta, ze gaf aan om inderdaad een extra echo in te plannen in het ziekenhuis. Verder geen enkel advies of voorzorgsmaatregel (bijv. wat te doen bij bloedingen oid). Ik belde het ziekenhuis maar die zagen geen aantekening voor een extra echo, er moest een nieuwe verwijzing komen van de verloskundige. Vreemd, als ik er zelf niet achteraan had gezeten, had niemand mij erop gewezen. Via een uitwendige echo is het namelijk lastig te zien en alleen gespecialiseerde echoscopisten kunnen via een inwendige echo de locatie van de placenta beoordelen, de meeste verloskundigen kunnen dat niet.

En wat nu?

Uiteindelijk stond de afspraak voor een echo met 32 weken, wat nog enorm lang duurde. Ondertussen zocht ik toch informatie op, ik ben iemand die graag alles wil weten en ook voorbereid wil zijn op wat er zou kunnen gebeuren. En dan kom je heel veel info tegen, over de soorten placenta praevia, leefadviezen (geen zware dingen tillen, geen seks, niet sporten etc) de bloedingen die je kunt krijgen (en waarbij je direct naar het ziekenhuis moet, liefst binnen een half uur ter plaatse zijn) en daarna soms dagen of weken plat moet liggen, in welke situaties je een keizersnede moet en wanneer je gewoon kunt bevallen, de complicaties die kunnen optreden bij een keizersnede of bevalling. Een berg aan info die ik in het ziekenhuis of van de verloskundige niet kreeg. Ik besloot me aan de leefadviezen te houden en voelde me soms net een tijdbom, omdat een bloeding ineens kan optreden. Wat als het in de trein naar mijn werk gebeurde? Of op mijn werk? Ik ben dan niet zo snel in het ziekenhuis.
Ook vond ik een facebookgroep "placenta praevia en accreta" waar veel lotgenoten zaten. Daar las ik uiteenlopende verhalen. Van dames met enorm veel bloedingen en vroeggeboortes tot dames zonder bloedverlies die de 37 of 38 weken haalden of waarbij de placenta opgetrokken was en vaginaal zijn bevallen. Ook waren er positieve verhalen over keizersnedes, maar ook negatieve met veel complicaties. Je weet dus nooit hoe het verloopt en laat dat nou net zijn waar ik slecht tegen kan. Niemand kan van tevoren voorspellen of de placenta optrekt of niet, of je bloedingen krijgt etc. En die onzekerheid vond ik vreselijk vervelend. Ik legde een badlaken en matrasbeschermer al met 28 weken op mijn bed, want stel dat je 's nachts bloedingen kreeg?

Een handige schema

Inmiddels vond ik ook een schema voor de afstanden van de placenta: 0-1 cm afstand = keizersnede, 1-2 cm afstand vaginale bevalling proberen, wel in het ziekenhuis, 2 cm of verder mag je zelfs thuis bevallen. Maar 1 of 2 cm ruimte is toch ontzettend weinig? Waar andere vrouwen griezelen van een keizersnede, leek mij een vaginale bevalling doodeng en ik zag al allerlei doemscenario's voor me met alle gevolgen van dien. Ik ben ook niet iemand die koste wat het kost vaginaal wil bevallen of perse thuis, nee, wat het veiligst is voor mijn baby en mij, dat wil ik. Inmiddels hoopte ik dat de placenta onder de 1 cm bleef of echt centimeters was opgeschoven, dan was het tenminste duidelijk wat het zou worden en hoefde ik niet in die tussencategorie te zitten waarbij je mag proberen maar het toch vaak eindigt in een spoedkeizersnede. Nee dan heb je al die pijn voor niets en moet er alsnog ingegrepen worden.

Niks opgeschoven

De weken tot aan de echo duurden lang en ik stuitte soms op veel onbegrip bij mensen, eigenlijk vooral door een gebrek aan kennis. Ik kende het ook niet voor ik het zelf had dus zo gek was het niet. Maar ook een heleboel mensen voelden met me mee gelukkig.
En dan de echo: de baby was een kleintje, maar verder prima in orde. Lag alleen dwars in een stuit. En de placenta? Nu op 6 mm afstand, bijna niks opgeschoven dus. Een nieuwe echo werd gepland voor 35 weken en nu wist ik dus nog niks! Ik werd wel overgedragen aan de gynaecoloog, wat jammer was. Elke keer een ander en steeds weer een half uur heen en terug naar het ziekenhuis, maar dat is niet anders. Ze waren lief en begripvol, maar gaven soms wel tegenstrijdige antwoorden en dat geeft weinig vertrouwen als je er zelf geen controle over hebt.

Ondertussen werd het voor mij steeds zwaarder en was ik steeds vermoeider. Ik zou met 34 weken met verlof gaan, maar dat werd een week eerder, ook vanwege de toegenomen kans op bloedingen, die ik tot dan toe niet heb gehad! Nog even een rondleiding in het bevalcentrum van het ziekenhuis voor het geval ik een vaginale bevalling zou hebben en ik besloot dat ik in een bad zou willen bevallen. Alles om die verschrikkelijke weeën te kunnen verzachten. En ook een ruggenprik zou ik deze keer echt niet afslaan!

Vlak voor kerst was de 35weken echo. Baby wederom goedgekeurd, maar nog steeds in dwarse stuitligging. En de placenta was niet opgeschoven, dus dat werd een keizersnede met 37 weken, om te voorkomen dat het vanzelf zou beginnen. En eerlijk, er viel een last van me af, eindelijk duidelijkheid en ik hoefde niet te proberen met alle risico's van dien, maar kon een geplande keizersnede tegemoet zien. Hierna moest ik wel vaak op controle komen, bloedprikken, weer een echo, even voelen, een CTG en 2 dagen voor de geplande datum longrijpers. Mijn zoontje was regelmatig mee, het was kerstvakantie. Hij heeft er later nog tekeningen van gemaakt, ik op een bed en hij en papa ernaast.

Voor de veiligheid

Ik kreeg verschillende reacties. Dames die zelf een keizersnede hadden gehad vertelden hun positieve ervaringen (geen enkele was negatief), alleen vrouwen die geen keizersnede hadden gehad of een spoedkeizersnede na een hoop rampzalige uren vooraf waren negatiever. Bang of niet zo'n goede ervaring. Ik vond het zelf vooral belangrijk dat mijn baby op de meest veilige manier ter wereld kwam en met zo'n ligging en een bijna geblokkeerde uitgang, was een keizersnede de enige optie. En ik hoefde natuurlijk geen weeën te hebben, natuurlijk vond ik dat een groot voordeel! Die verschrikkelijke pijn en de uitputting die daarna volgt. Ik ben ook niet iemand die perse vaginaal wil bevallen of niet in een ziekenhuis wil o.i.d. ik wil vooral wat het veiligst is. Maar dat betekende niet dat ik nergens tegen op zag bij een keizersnede. Ik was bang voor complicaties (met zo'n placenta heb je kans op enorm veel bloedverlies bijv.) en ook wel een beetje voor de pijn erna in je buik. Niet voor de 6 weken herstelperiode hoor, dat had ik met de bevalling van Sami ook ongeveer, daar duurde het door zwangerschapsvergiftiging en een vreselijke bevalling echt weken voor ik weer een beetje op adem was.

De gentle sectio

Op 7 januari was het zover, alleen mijn ouders en broers wisten de datum, verder niemand. Ook mijn zoontje niet, die hadden we gezegd dat ik weer naar het ziekenhuis moest, maar nu op een vroeg tijdstip (we moesten er om 7 uur zijn). Ik weet hoe hij is en wilde niet dat hij zich zorgen zou maken om mij als hij op school zat. Opa zou hem naar school brengen en hem met oma 's middags weer ophalen om naar het ziekenhuis te komen.
Wij waren lekker vroeg al in het ziekenhuis, 6:45 uur. Daar kreeg ik eerst een uurtje ctg en een katheter (denk dat ik dat inbrengen nog t meest vervelende van alles vond haha). Om 8 uur werd ik naar de operatiekamers gereden. Mijn man is niet iemand die zich ergens op voorbereid en ook geen held in het ziekenhuis dus die begon m een beetje te knijpen. Of hij ook zo'n pak aan moest, ja natuurlijk. Of het nu ging gebeuren, jazeker. Allemaal zenuwen en is logisch, het is niet niks dat ze je vrouw gaan opensnijden om je baby eruit te halen.

Ik werd door iedereen enorm op mijn gemak gesteld, de anesthesisten, de 2 verpleegkundigen van de verlosafdeling die mee waren en de gynaecologen. Ze vertelden nogmaals wat ze zouden gaan doen, wat ik natuurlijk al wist, maar wat wel fijn is om nog even te herhalen. Ik werd op vanalles aangesloten en toen ook de kinderarts er was, kon de ruggenprik gezet worden. Ik was blij dat ik geen weeën had, hoe moest je dan in vredesnaam voorover zitten met die buik en pijn. Ik zat er vrij kalm bij, al moesten ze 3x prikken voor het lukte. Ik hoorde mijn man zeggen: mevrouw ik voel me niet goed. Hij kan niet tegen prikken en ik had in mijn keizersnede plan aangegeven dat hij niet bij de ruggenprik wilde zijn, ze dachten als we hem aan de voorkant zetten gaat t vast wel. Gelukkig werd hij op een stoel gezet en gerust gesteld. Toen de prik zat ging het weer beter gelukkig.

Nog 1 keer de vraag of we toch echt niet mee wilden kijken. Nee hoor, wel een paar foto's voor achteraf, maar live meekijken leek me helemaal niks. Om 8:35 begonnen ze en toen liepen wel de tranen over mijn wangen, het was zo onwerkelijk! Om 8:42 hoorde ik: zo hallo meisje, welkom op de wereld! En ze huilde! Wat een opluchting, ze doet t! De navelstreng werd doorgeknipt en de kinderarts keek haar na. Na het schoonmaken kreeg ik haar meteen op mijn borst. Zo bijzonder! Hoe ze zou heten? Dina.
Ondertussen gingen ze daar nog even door met hechten etc. Ik hoorde ze zeggen 400cc bloedverlies, nou dat is keurig! Bij mijn zoontje had ik dat ook.

Wat een rijkdom

Toen dat allemaal klaar was, werd ik naar de "uitslaapkamer" gereden en kon ik Dina meteen aan de borst leggen. Ze vroegen keurig of ik hulp nodig had of het zelf wilde doen. Ik deed het zelf en ze hapte en dronk meteen. Op een gegeven moment werd ik terug naar de verloskamer gereden met Dina lekker warm op mijn borst. Ook dat kon je allemaal aangeven in je keizersnede plan. Je kunt bijv. ook zeggen dat ze in zo'n bakje terug gereden mag worden. Maar ik wilde haar dichtbij hebben, niks geen bakje. Op de kamer werd ze op een gegeven moment wel in haar bedje gelegd en kon ik mijn ouders en broers appen dat ze er was en dat alles goed was. In de middag kwamen mijn ouders met mijn zoontje, die zo ontzettend nieuwsgierig was naar zijn zusje. Hij mocht helpen met in bad doen en aankleden, zo lief. Wat een rijkdom met deze 2 kinderen!

Ik moest 2 nachten blijven en vond dat wel prima, 3 had ook gemogen zelfs! Want om op de 2e dag weer op te staan en naar de wc te gaan bijv. Dat was nogal wat. Duizelig en misselijk werd ik de eerste keer! Ik kreeg een middeltje tegen de misselijkheid en dat zakte gelukkig weer. En het ging langzaamaan steeds beter met opstaan. De laatste dag zelf gedoucht en aan het begin van de middag mochten we naar huis. Daar kwam een kraamhulp de boel opstarten, de volgende dag kregen we onze "echte". Dat was een topper, echt waar. Ik had zelf al mn hele huis aan kant en de vriezer vol eten (voordeel van geplande keizersnede), maar zij zorgde ervoor dat t ook netjes bleef en dat we in de ochtend alvast bedachten wat het avondeten zou zijn. Heerlijk , echt een vrouw naar mijn hart!

Ik deed verder heel rustig aan. Mijn man deed de zware dingen en toen hij na 3 weken weer moest werken, had ik mijn zwager om te helpen met de zware dingen en om mijn zoontje naar school te brengen en op te halen. Ik had eigenlijk vrijwel geen pijn, alleen met overeind komen voelde je het litteken trekken. Na een paar dagen at ik mijn avondeten weer beneden en liep ik een kwartiertje buiten en dat bouwde ik langzaamaan weer op. Stofzuigen deed ik echt pas na die 6 weken en ook autorijden pas na die tijd. De boodschappen liet ik de eerste maanden bezorgen, superhandig!

Positieve ervaring

Al met al kijk ik terug op een zeer positieve ervaring rondom mijn keizersnede en vind ik het echt niet iets om koste wat kost te vermijden. Als het veiliger is (voor jou en/of je baby), gewoon doen en voorkom grote problemen bij toch zelf proberen, zoals een spoedsectio. Met de mogelijkheden voor een gentle sectio van tegenwoordig is het een stuk aangenamer dan hoe het vroeger misschien was of hoe het is als je een spoedsectio moet (rennen en vliegen, haastig snij en hechtwerk, soms narcose ipv ruggenprik etc).

Mama Ellouisa met Dina